امشب ، از هُجومِ بی اَمانِ اشک هایِ چشمانم
رودی جاری خواهد شد ، تا کَرانه های ِ خیال…
قلبم که چون گنجشکَکی غمگین و تنها
اَز درخت فِتاده…
که زیرِ شبیخونِ قطراتِ باران ، بر خود می لَرزَد
نه بالی برایِ گُشودَن دارَد
نه پایی برایِ طلبِ مامنی…
قلبم…
قلبی که دِگَر تابِ دَرد نَدارَد…
قلبم را چُنان می فشارَم…
که اَز پاره هایِ ویرانه اَش ، ماهی ایی
سُرخ مُتولد خواهد شُد…
که بدور اَز دَریا ، در این رودِ خیال
تا اَبَدیت؛ خیره ، به تَماشایِ
قایقِ شکسته یِ بَر گِل نِشَسته خواهد ماند…
قایق ، ماهی ، رود…
چِه سَرنوشتِ دَر هَم تَنیده یِ جدایی ناپَذیرِ
تَلخی داشتَند…
آری
ماهی و قایق و رود ، هر سه مَن بودم…
این تَنِ خَسته یِ تُهی و لَبریزِ اَز آه… :)🖤
